اواخر سال 1398، ایران اسلامی سرگرم برگزاری یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی بودکه، زمزمه شیوع ویروس منحوس کرونا در دنیا شروع شده بود. مردم اطلاعی از کم و کیف این ویروس نداشتند و گاهی آن را فضا سازی دنیای غرب برای عدم حضور حداکثری مردم پای صندوق رای تلقی می کردند، البته شیوع این ویروس در حضور مردم پای صندوق آراء بی تاثیر نبود، آرام، آرام، خبرهایی از گسترش این ویروس که منشاء آن در کشور چین بود در بین مردم بیشتر می شد، تا این که علام شد، استان قم و استانهای شمالی کشور درگیر کرونا شدند و افرادی بر اثر این بیماری فوت کردند. ابتدا نحوی غسل و کفن و دفن این اموات برای دولتمردان مبهم بود، بعضی از این اموات بدون غسل و کفن در اعماق زمین دفن شدند، به دلیل مغایرت این نوع دفن با مبانی اسلامی، کشور به فکر چاره ای افتاد، تعدادی از روحانیون اعلام آمادگی کردند تا اموات  فوت شده توسط این بیماری را غسل و کفن و بر اساس موازین شرعی دفن نمایند. به مرور زمان برای دستگاه بهداشت کشور، ابعاد انتشار ویروس کرونا و راههای جلوگیری از سرایت آن به دیگران معلوم گردید، مردم با دیدن این بلای آسمانی گیج و مبهوت شده بودند، خدایا این چه عذابی است که بر مخلوق خود نازل کردی، کشور به حالت نیمه تعطیل درآمد، مردم و مسئولین مانده بودند با این بیمار فراگیری جهانی چه کنند. آرام، آرام مردم با ویروس خو گرفتن ابتدا تعداد فوتی ها کم بود اما، به مرور زمان تعداد فوتی ها افزایش پیدا کرد، بطوریکه همه امورات کشور و شعائر دینی و مذهبی را تحت تاثیر خود قرارداد، حتی عزاداری برای ابا عبدالحسین ع که با خون مردم عجین شده بود. صاحب نظران دنیا برای دفع این ویروس، تلاش وافری کردند اما بعد از گذشت حدود یکسال نتیجه موءثری بدست نیاوردند، کادر بیمارستان ها به ستوه آمده بودند و دیگر نای کارکردن و خدمات رساندن به بیماران کوید 19 را ندشتند. تعدادی از کشوهای جهان اعلام کردند واکسن برای این بیمار ساختن اما هیچکدام تا کنون عملی نشد و صرفا در حد حرف ماند. مسئولین لشکری و کشوری جلسه روزانه برای مقابله با گسترش این ویروس تشکیل می دادند، اما هیچ کدام نتوانست مانع از شیوع آن شود. اوج این بیماری در ماه های محروم و صفر بود، پایان این ماه های حزن و غمبار ائمه ع و آغاز شروع ماه ربیع الول را به فال نیک گرفته، انشا الله این ویروس منحوس در ملل جهان ریشه کن شود.